Hoe vindingrijk plegers van huiselijk geweld kunnen zijn blijkt uit dit verhaal. Een onschuldig cadeau bleek achteraf te zorgen voor continue onveiligheid. In dit interview is de moeder van Milan, Nadia, aan het woord.

Naar de opvang
Mijn zoon Milan is het allerbelangrijkste voor mij. Daarom vond ik het zo verschrikkelijk om te moeten vluchten naar een opvanglocatie voor slachtoffers van huiselijk geweld. Niet voor mijzelf – ik prijs mezelf gelukkig dat er zoiets is – maar omdat Milan zijn vader niet meer kan zien.

Het cadeau
Ik werd mishandeld, maar Milan godzijdank niet en hij heeft daar ook niets van meegekregen. Het leek wel of mijn man aanvoelde dat wij er binnenkort niet meer zouden zijn. Het geweld tegen mij nam toe, maar Milan werd overspoeld met cadeaus. Eén van die cadeaus was zijn lievelingsbeer, die ik heb meeverhuisd naar de opvang.

Vreemd
In de opvang, die een geheim adres heeft, voelde ik mij voor het eerst in lange tijd veilig. Maar dat was van korte duur. Na enkele dagen zag ik mijn man in de straat lopen. Ik schrok me kapot! Was dit toeval?

Zeker voor het onzekere
Toen ik dit vertelde in de opvang, werd het zekere voor het onzekere genomen. Milan en ik verhuisden naar een andere locatie. Daar voelde ik mij al iets minder veilig. Ik bleef op mijn hoede.
Maar na twee weken rust voelden wij ons steeds meer op ons gemak. We begonnen ons thuis te voelen op deze nieuwe plek.

Shock
Het was dan ook een shock toen mijn man opeens weer in de straat verscheen. Ik maakte een klein ommetje met Milan en we deden wat boodschapjes. Opeens was hij daar, hij stond schreeuwend tegenover mij. Gelukkig deed hij verder niets, want er liepen veel mensen op straat. Milan en ik liepen snel weg, terug naar huis. Hij achtervolgde ons en bleef voor de gesloten buitendeur staan, waar de politie hem uiteindelijk heeft verwijderd.

De verrassing
Natuurlijk zijn we weer verhuisd. We waren ten einde raad. Hoe wist hij waar wij woonden? Daar zijn we uiteindelijk bij toeval achter gekomen. Tijdens het inpakken van onze spullen kreeg ik de beer van Milan in handen. Er zat een vreemde ratel in. Toen ik de beer openmaakte, schrok ik me rot. Er zat een zwart apparaatje in. Achteraf bleek dit een kleine microfoon te zijn met een gps. Ik heb me laten vertellen dat zo’n apparaat wel vier weken actief kan blijven. Zonder stroom. Bizar toch?

Veilig
Nu zijn we veilig. Mijn man weet niet meer waar we zijn. We kunnen beginnen aan het opbouwen van een nieuw leven. Welke rol mijn man hierin kan spelen voor mijn zoon weet ik nog niet. Milan en ik hebben nu hulp. En ik hoop dat mijn man dat ook krijgt. En ik hoop dat – ondanks het geweld – Milan zijn vader nog wel eens kan zien. Eventueel onder begeleiding.

Naar alle verhalen >>

We gebruiken cookies om de website goed te laten werken. Ook maken we gebruik van scripts van derden waarmee mogelijk cookies worden geplaatst. Lees meer op de privacypagina.